Notatka z Open’era będzie krótka. Po pierwsze dlatego, że moja ekspresja werbalna odnośnie wrażeń post sięgnęła już zenitu, po drugie laptop mi się topi wynikiem letniej gorączki (całkiem znośnej, mimo wszystko – ociężałość ciała i intelektualna opieszałość wyraźnie wskazują na pozorną beztroskę wakacji).
Poniżej 10 pozycji. Kolejność niczego nie odzwierciedla (chyba że podświadomie). Protagoniści wywodu to artyści, którzy zakorzenili się w mojej myślodsiewni z jakichś powodów. Do rzeczy więc:
Pearl Jam – bezpieczna euforia.
Eddie Vedder jest ojcem. To fakt, który determinuje niebywałe poczucie odpowiedzialności nie tyle za dobrą jakość muzyczną na koncercie, co za pokojowy jego przebieg. Występ grandżowców z Seattle tradycyjnie wywołał tornado na rozchwytywanym przedzie (cudem udało się komuś mnie z niego wyrzucić, po drodze straciłam na chwilę trampka, ale wydostałam się w całości i po interwencji Eda wróciłam nawet w okolice sceny). Odpowiedzialność frontmana sprawiła więc, że tłum posłusznie cofnął się o sześć kroków, by już do końca koncertu trwać w miarowym opanowaniu kończyn, zwracając uwagę na kobiety i dzieci. Dla niektórych paternistyczne zachowanie Veddera było sporym ograniczeniem i zawodem, dla większości jednak stanowiło potwierdzenie, że koncert rockowy może być przeżyciem bezpiecznym i pokojowym, bez łokci, odcisków glanów i siniaków – klasa.
Warto wspomnieć jednak, że występ Pearl Jam na Open’erze nie był typowym misterium, które chłopaki serwują na pojedynczych występach. Miast nastroju patetyzmu i przechadzającej się między głowami magii (np. w trakcie Black, które na Open’erze wypadło dość bezpłciowo), była wielka energia i radocha – to trafiona inauguracja festiwalu, choć mam nadzieję, że tzw. dojrzałość nie sprawiła, że band z Seattle zapuścił się duchowo i postawił na prostotę oraz ograniczenie emocji.
Na marginesie: wino było. Zdewastowane gitary też. Wymach mikrofonem również.
tricky Tricky
Tak się pechowo złożyło, że koncert Tricky’ego pokrył się z występem PJ, a powszechna ciemność i namiot oddalony od sceny głównej o 15 minut drogi po trawiastych przestrzeniach z miejscowymi wykopkami na potknięcia i zwichnięcia sprawił, że dotarłam na trzy ostatnie kawałki – jakkolwiek, wystarczyły, żeby żałować absencji i obiecać sobie obecność na jego występie przy pierwszej lepszej okazji.
Massive Attack – ciemna rozkosz, rzecz jasna
Najlepszy koncert festiwalu. Mój pierwszy kontakt z Massive Attack w wersji live. Bez zawodu, a z garścią duchowego uniesienia i poczuciem satysfakcji z dobrego widowiska. Było mistycznie, mrocznie, czysto trip-hopowo. Gęstwina emocji i euforyczny odlot towarzyszył każdej jednostce, więc jeśli pomnożyć to przez kilkadziesiąt tysięcy, to poczujemy klimat wprowadzonych w trans Heinekenowiczów – imperium Babie Doły zaatakowane zostało przez psychodeliczne wyczyny brytyjskiej ekipy i z przyjemnością uległo. Mały minus za mulące babskie wykonania i mało Mezzanine. (zob. Collected, Heligoland, Splitting The Atom)
P.S. Występ Massive Attack poprzedzony był hołdem dla Szopena i koncertem muzyki poważnej, podczas którego Polacy zaśpiewali Szopenowi „Sto lat”…
Kasabian – kapela trzech numerów?
Lekki zawód skutkiem wrażenia monotonii dźwiękowej – możliwe jednak, że impresja ta wynikała z faktu, że oddanym fanem tej kapeli nie jestem. Dla mości wielbiących Kasabian ich występ był podobno spełnieniem absolutnym. Mnie do siebie nie przekonali bardziej niż wcześniej, czyli po przesłuchaniu płyt i skupieniu się na dwóch czy trzech naprawdę chwytliwych kawałkach (Fire, Shoor The Runner, Club Foot). Swoją drogą zagrali je dosłownie na odejście, kiedy zniecierpliwieni czekaniem skierowaliśmy się do wodopoju.
The Dead Weather – Czarny Jack White
Tu, podobnie jak w przypadku Kasabian, oczekiwałam od artystów akcji agitującej, ale tym razem się nie zawiodłam. The Dead Weather dał świetny koncert, połączony z czarno-białą wizualizacją. Mnóstwo energii, mroku, psychodelii i teatru. Tak było przynajmniej do połowy występu, kiedy to trzeba było się wycofać i pędzić w kierunku Tent Stage celem złożenia pokłonu Archive – kolejnej ciemnej chmurze dźwięków.
Archive – z archiwum opowieści psychodelicznej
To jest kapela, do której moja miłość rodziła się powoli. Ale w końcu rozkwitła, a że jest dojrzała, to nie mija jak spontaniczne i intensywne zauroczenie. Archive odstawili niesamowite szoł, choć trzeba zaznaczyć, że wykonało się to w dużym stopniu dzięki udziałowi zgromadzonej wiary – jej głośne reakcje i nadzwyczajna aktywność zaskoczyły mnie, która pamiętała modlącą się publiczność z wrocławskiego WFF-u, a co dopiero samych artystów, którzy, jestem pewna, zdumieni byli energią przybyszów – oklaski nie zamilkły nawet na minutę. Owy wodospad braw sprawił więc, że występ Archive charakteryzowała wielka energia, która tym razem powędrowała odwrotnym kanałem: publika –> scena, by następnie poskutkować sprzężeniem zwrotnym, generując kontakt artystów z festiwalowiczami (czego brakowało na „kameralnych” koncertach). Poza tym ukłony, pokłony, podziękowania – niebywała jest moc festiwalowej publiczności.
Mitch & Mitch – festiwalu pointa doskonała
Oh yeah. To jest to! Po youtube’owych prezentacjach wyczynów Mitchów można było spodziewać się poczucia humoru, dawki rubaszności i energii, ale nie tak wyśmienitych dźwięków i aż tak dobrego kabaretowania!
Nie bez powodu Macio Moretti nagrodzony został Fenomenem Przekroju – nie dość że figlarz, to jeszcze zdolny instrumentalista, wokalista i wodzirej. Do tego Their Incredible Combo ze sprzętem dętym. Był więc kabaret, była też biesiada, a nawet country potańcówka. Dla niewtajemniczonych drobnym minusem mógł być fakt, że Mitche jako jedyni nie dziękowali… po polsku.
Matisyahu – reggae po żydowsku
Po Matisyahu nie spodziewałam się niczego wyjątkowego. Ot Żyd śpiewający reggae. Ot genialny artysta koncertowy! Żaden jego kawałek studyjny nie może równać się z wersją live – wzbogaconą instrumentalnie, z otoczką klimatu festiwalowego, świateł i nastrojowego wieczoru. Co mnie najbardziej zaskoczyło? Bogactwo dźwięków, eklektyzm gatunków i wokal Matisyahu. Byłam trzeźwo zmarznięta, więc o zgubnym i mylącym transie „poupalnym” nie było mowy. Wyraźnie odbierałam chwytliwe połączenia reggae, hip-hopu, dubu, elektroniki, a nawet rocka, zaprawiane izraelskimi korzeniami. Miszmasz absolutny, a w zestawieniu z elastycznym wokalem Matisyahu tworzył niesamowitą, momentami mistyczną całość. Z koncertu wyszłam zauroczona. I na tym się skończyło, bo piosenki w iPodzie wciąż brzmią sucho i nie magnetyzują jak Open’erowy występ. Pozostaje czekanie na kolejną okazję do bujania się na żywo.
Skunk Anansie, czyli Skin
Muszę wspomnieć o tym występie, bo należał do najlepszych w tej edycji festiwalu. Po 10-letniej nieobecności w Polsce Skin całkowicie zelektryzowała publiczność, oddała się scenie i tłumom, a tłumy uległy jej. Kilkakrotnie płynęła na rękach Openerowiczów, biegała pod sceną, zapewniała o „zajebistości” polskiej publiki i z pełną ekspresją (na czele z bardzo szerokim uśmiechem) wyrażała radość z powrotu do naszego kraju. O ile nie darzę Skunk Anansie szczególnym uwielbieniem, to przyznać muszę, że koncert był rewelacyjny pod każdym względem: dopracowany muzycznie, obfitujący w dialogi, z atrakcjami typu skoki w tłum, najeżony tzw. hitami, emocjami i energią. A w trakcie Secretly czy Hedonism włosy stawały dęba.
Yeasayer, czyli element poznawczy
Tak to bywa z imprezami typu Open’er, że wszystkiego zobaczyć się nie da. Myślałam, że moja żałość z absencji skończy się na Tricky’m. Myliłam się. Tuż po powrocie z Trójmiasta zauroczyłam się kapelą Yeasayer. Rolling Stones uznał ich za geniuszy popu – zgadzam się w pełni pod warunkiem, że od wydania ich pierwszej płyty wprowadziliśmy nieoficjalnie nową definicję współczesnego popu – najeżonego wpływami elektroniki (takie czasy, takie trendy) rocka, disco i etniczności z konkretnych rejonów Afryki. All Your Cymballs to płyta doskonała, jeden z najlepszych debiutów, powiedziałabym. Jest letnia, lekka, ale i dość psychodeliczna, na poziomie. Jeśli to pop, to powstał z martwych, jeśli to po prostu nieklasyfikowalna nowa jakość, to na bardzo wysokim poziomie – rzadko zdarza się artystom stworzyć strawną nowość, mieszając w jednym kotle elektronikę, disco, rock i folk, zwany muzyką etniczną. Drugiej płyty, niedawno wydanej, nie polecam już tak entuzjastycznie, ale za debiut trzeba się zabrać obowiązkowo!
Dużym, pozytywnym zaskoczeniem była Regina Spector – cicha woda z Rosji. Grace Jones jak zwykle w formie. Za porażkę uważam techno występ Fatboy Slim. Resztę – słyszaną lepiej lub gorzej, krócej lub dłużej oceniam bardzo przyzwoicie.
Gwoli podsumowania: 3city rządzi. Open’er rules. Kolejki sux. A opaskę na ręku mam do tej pory. 🙂
HEINEKEN OPEN’ER FESTIVAL, GDYNIA 2010
Magda Kotowska
Może i jest to broń masowego rażenia, ale jej działanie nie natychmiastowe, przynajmniej w porównaniu do skutków huraganu zmysłów, jaki szalał po świecie w epoce „Blue Lines” czy „Mezzanine”. Obecny album Massive Attack przypomina raczej zabawę w podchody, nieskończoną grę wstępną – naprawdę długo czekać trzeba na pożądane ukąszenie opętanego węża. Niby jest mrocznie, ale jakoś nie porywająco. Nie od razu.
Intrygujący przedsmak mroku oswojonego. Massive Attack – mesjasz trip-hopu – odgrywa zaledwie skromną scenkę kuszenia, ale jaką skuteczną! Czterokrotnie mami zmysły niczym najwybitniejszy kobiecy wamp, oplatający umysł ezoteryką i kołyszący przywiędnięte beznamiętną aurą ciało. Rozbudza wyobraźnię, nasączając ją wonią eteryczności, mistyki i ekscytacji, która towarzyszy balansowaniu na granicy ciemnej strony czucia.
Masywny atak emocji, których rozpiętość oscyluje eterycznie wokół subtelności i erotyzmu jednocześnie. To mnie urzekło. Absolutną wielbicielką tej kapeli jestem od niedawna. Możliwe, że musiałam dojrzeć do tego, co wyczynia ona z ludzkim ciałem i umysłem. Prawdopodobne też, że broniłam własnej sfery Id jak twierdzy i nie dopuszczałam do niej niebezpiecznych gości. Do czasu aż Massive Attack- mnisi filozofii półsnu – nie stworzyli rozbrajającej, żeby nie powiedzieć rozbierającej kompilacji.
Dziennik Nakręcaczy 